5 ოცნება

მეც დავიტაგე თინისგან და უნდა დავწერო ჩემი 5 ოცნება.

ძალიან მინდა ფილმის გადაღება, სხვისი ფილმის გადაღებებზე კი მიმუშავია, მაგრამ ჩემი ფილმი მინდა რომ გადავიღო...
მაგრამ ეს ძალიან რეალურია და ოცნებას ვერ დავარქმევ.



პირველი : ამჟამინდელი განწყობით ნომერ პირველ ადგილზე დგას პარაშუტით გადმოხტომა,
იცით რამდენიხანია ამაზე ვოცნებობ ? უკვე რამოდნეიმე წელიწადია და მინდა,
რომ კიდევ რამოდენიმე წელი არ ავისრულო, დიახაც ძალით არ ავისრულო,
თორემ მერე აღარ დამრჩება ექსტრემალური ოცნება. ამიტომ ვცდილობ
მაქსიამლურად გაvწელო ამ ოცნების ასრულება.

მეორე: ჩემი სახლი მინდა ძალიან ( ეს პუნქტი ასევე მოიცავს ჩემს კარიერულ წარმატებას),
უფრო სწორად ძალიან მჭირდება. მთელი ცხოვრება
პატარა ბინაშI გავატარე, სადაც ჩემი ოთახი ნორმალურად არ მქონია,
არადა ძალიან მიყვარს ჩემს სამყაროში ყოფნა და ისეთი საგნები , რასაც მხოლოდ
"ჩემი " ქვია.
ბავშვობიდანვე ვინახავ ათასგვარ უაზრო ნივთს, ბოლო 8 წელია დავიწყე იმ
ქალაქების სუვენირების შეგროვება, სადაც კი ფეხი დამიდგამს.
საფოსტო ბარათებს ( ატკრიტკებს) აუცილებლად ვყოდულობ ყველგან, კიდევ
ბევრ პატარა ზომის სუვენირებს, რომლებსაც "პუწუწკებს" ვეძახი :)
ამათ ჩავაწყობ მაგიდა-ყუთში , რომელსაც ზევიდან შუშა ექნება და რომ
დახედავ დაინახავ ამ ნივთებს :)
მოკლედ, რომ დავბრუნდები საბოლოოდ საქართველოშI აუციელბალდ მინდა ,
რომ ცალკე ბინა მქონდეს და ეს ჩემი "განძი" გამოვფინო, უზარმაზარი
ევროპის ან მსოფლიო რუქა მინდა გავაკრა კედელზე და ყველა ქალაქთან,
მისივე ატკრიტკა მივაკრა :)
აა, ხო კიდევ ჰამაკი მინდა აუცილებლად ჩემს ოთახში.
გეპატიჟებით ყველას ჩემი ოთახის პრეზენტაციაზე წელიწადნახევარში :D



მესამე : მინდა რომ ჩემს გარშემო ხალხი, რომელსაც ვიცნობ (არა მხოლოდ ის ხალხი
ვინც მიყვარს) კარგად იყოს, საშIნლად მოქმედებს ჩემზე, როდესაც
ჩემს გარშემო უბედურ ადამიანებს ვხედავ. ყოველ ჩამოსვლაზე მაგას
ვგრძნობ და რაღაცნაირად ვმძიმდები, რაღაც ისეთ პრობლემებზე მესაუბრებიან,
რომ გული მიკვდება. ზოგს უბრალოდ უნარი არ შესწევს თავის პრობლემებს
მიხედოს, ზოგს საშUალება არა აქვს და ზოგსაც ჯანმრთელობა.
ამიტომ მინდა რომ ყველა, ვისაც კი ვიცნობ ჯანმრთელი , მიზანდასახული,
დასაქმებული და სიცოცხლით სავსე იყოს. მინდა, რომ იმის საშუალება
ქონდეთ, რომ თავისი ჭია გაახაროს ყველამ და ერთმანეთს ცხოვრება გაულამაზონ.




მეოთხე : ააააააა ძაააალიან მინდა კუბაში(ზე) წასვლა , თან სანამ კასტროები არიან,
მერე აღარ მინდა :(
ძალიან მაინტერესებს როგორი შეგრძნებაა უცებ კომუნიზმშI რომ მოხვდები.


მეხუთე : მინდა, რომ ჩემი ძმა იყოს ცოცხალი და ჩემს გვერდით იყოს ისევ. მენატრება და მაკლია. (ალბატ მივუძღვნი როდესმე პოსტს მასაც)


ეს არის ჩემი ამჟამინდელი ოცნებები, შეიძლება რაღაც პერიოდის შემდეგ,
ერთი -ორი მათაგნი სხვა ოცნებებმა ჩაანაცვლონ ხოლმე,მაგრამ ძირითადად ეს არის.

(არ ვიცი ხალხი როგორ დავთაგო და იქნებ დამეხმაროთ ? )

2 წუთი

მივხვდი, რომ ცხოვრებას 2 წუთით ჩAმოვრჩები. ეს ბოლო პერიოდი 2 წუთით ვაგვიანებ ყველგან და ვგრძნობ რომ ცხოვრება მასწრებს :))
ეს ორი წინადადება არა მარტო უცნაურად ჟღერს, არამედ უცნაურ შეგრძნებასაც მოიცავს.
ალბათ ბევრი გსმენიათ გერმანული პუნქტუალურობის შესახებ. მეც მაქსიმალურად ვცდილობ ფეხი ავუწყო ნემცების ამ ტრადიციულ თვისებას და არსად დავაგვიანო. ( ამას რომ ჩემი ბავშVობის მეგობრები კითხულობდნენ , ალბათ არც დაიჯერებდნენ და გამოქანებული ქვაბის თავსახურების აცდენი მცდელობა იქნებოდა ჩემი მხრიდან , რადგან ცნობილია, რომ უახლოესი მეგობრების ანუ "ჩემების" შეხვედრაზე ნახევარი საათით მაინც ვაგვიანებ) თუმცა საქმიან შეხვედრებზე და სამსახურშI საქართVელოშIც არასდროს დამიგვიანია, პირიქით ხანდახან ზედმეტად ადრეც კი მივსულვარ, სამაგიეროდ ასე უფრო წყნარად ვარ ხოლმე.
ახლა კი გერმანულ 2 წუთს დავუბრუნდეთ. სახლიდან სამსახურამდე მეტროთი უნდა მივიდე . 1 გაჩერებაა მგზავრობის ხანგძლივობა 4 წუთი.
მატარებელი გადის საათშI ორჯერ 04 და 34 წუთებზე. ანუ ერთი მაინც თუ გავმაზე , მერე ნახევარი საათი უნდა ველოდო შემდეგს , ეს კი ნიშნავს , რომ მინიმუმ ოცი წუთით დავაგვიანებ სამსახურშI. ისეთი ადგილია, რომ ფეხითაც ვერ მივა ( რომ ამბობენ ხოლმე, ერთ გაჩერებას ფეხით გავივლიო) მე აეროპორტში ვმუშაობ და ეს მეტრო აეროპორტის ასფრენ-დასაფრენი ბილიკის ქვეშ გადის, ანუ ძალიანაც რომ მომინდეს ფეხით ვერ მივალ აეროპორტამდე.
მაშ ასე, განვაგრძობ კალკულატორობას, სახლიდან მეტროსადგურამდე ფეხით დაახლოებით 10 წუთი მჭირდება, გამოვდივარ სახლიდან 15 წუთით ადრე , გზაშI ვეწევი 1 ღერ სიგარეტს , გამიზნულად გადავდივარ ქუჩის მეორე მხარეს , რათა ნაკლები შუქნიშანი შემხვდეს, რომ ამაშI დრო არ დაიკარგოს. მეტროს ჩასასვლელთან მდგარ ავტომატში ვყიდულობ ბილეთს და ჩავდივარ მეტროშI . არა, ჩავდივარ კი არა, ჩავრბივარ და უცებ... ტაბლოზე წარწერა :შემდეგი მატარებელი გადის 28 წუთშI ... ანუ 2 წუთი სადღაც დავკარგე, გზაშI ამომივარდა თუ რა მოხდა ?
ეს ყოველივე ნიშნავს , რომ თუ სამსახურშI მაგალითად 21:15 წუთზე უნდა ვყოფილიყავი, ახლა ვიქნები 21:45 ანუ ნახევარი საათი ფაფუ... არადა 2 წუთი, მხოლოდ ორადორი წუთი უკვე ამხელა პრობლემებს ქმნის. თითოეული წუთი ფულია, ანუ ხელფასზე აისახება, დაგვიანებული ნახევარი საათი დაახლოებით 5 ევროა. არადა, არავინ გეჩხუბება, შეგიძლია სმენის მერე დარჩე და ის ნახევარი სააათი დაიმატო, ამ მხრივ არ არის ეს საკითხი პრობლემატური, მაგრამ ეს ლაწირაკი 2 წუთი მაგიჟებს.
ერთადერთი სადაც მე ვჯობნი 2 წუთს, ეს არის დილის სმენა, მაგ დროს დილის 4 საათზე ვდგები . პირველი მატარებელი 05:04 საათზე გადის და ყოველთვის ვასწრებ დროულად მისვლას, ალბათ მაგ დროს სძინავს 2 წუთს და ვერ მომსდევს უკან.
იცით როგორი წარმომიდგენია ეს 2 წუთი? გამხდარი, საშუალო სიმაღლის , ოდნავ მხრებშI მოხრილი, მოგრძო თმების რუხი არსება...

პ.ს. მხოლოდ სამსახურშI მიმავალ გზაზე არ ხდება მსგავსი შემთხვევები. სილამაზის სალონშI, ავტობუსის გაჩერებაზე, ექიმთან ვიზიტისას,მაღაზიაშI შესვლისას და ა.შ.
თქვენც გყავთ ასეთი" ცხოვრების თანამგზავრი" ?

რა ნივთი ხარ ?

რაღაც ცარიელ ჭიქას მივამსგავსე თავი ამ ბოლო დროს , ოღონდ იცით რომელ ჭიქას?
ყოველდღე ჩAის ან ყავის დასალევად რომ იყენებენ იმას კი არა, არამედ ხანდახან რომ გადმოიღებენ, როცა იმაზე მეტი ადამიანი აღმოჩნდება ერთ ჭერ ქვეშ, ვიდრე ყოველდღიურად ამ სახლში ცხოვრობს. მაშIN გაიღება ხოლმე კარადა და გადმოიღებენ ამ ჭიქას ( ალბათ უფრო ღვინის) . გამოასუფთავებენ (ან არც ) შეავსებენ იმ სასმელით რაც მის დროებით მფლობელს სურს , იგი თითებით ეთამაშება ამ ჭიქას მთელი "ბატონობის" განმავლობაშI. გაავსებს და მერე ხან ბოლომდე დაცლის, ხან სანახევროდ, ხანაც კარგა ხანი პირს არ აკარებს . რაც დრო გადის მით უფრო ნაკლებად ეხებიან ამ ჭიქას, ზოგჯერ ავიწყდებათ კიდევაც, გადაჯდებიან სხვა ადგილას და რომ გაიხედ-გამოიხედავენ და საკუთარ ჭიქას ვერ დაინახავენ , სხვისიდან დალევა კი ეზიზღებათ, სწორედ მაშინ გაიხსენებენ და ისევ ხელს სტაცებენ. თუ დავარდება და გატყდება , ნიშნავს რომ ვეღაც გაბედნიერდება.
უფ, რამდენჯერ ჩაუფერფლებიათ ჩემს სულში ...

p.s. ვინ რა ნივთი ხართ ?

მდა?!

დასაწყისშI იგი იყო ყველაზე საუკეთესო , რაც ჩემს ცხოვრებაშI მომხდარა.
შემდეგ გადაიქცა ისეთად, რომლის მსგავსიც ცხოვრებაშI რამოდენიმეჯერ უკვე მყავდა,
საბოლოოდ აღმოჩნდა ისეთი, როგორის ყოლაც ყოველთვის შემიძლია.
ახლა კი მიხარია , რომ აღარ არის ჩემს გვერდით... მიხარია კი ???

მზესუმზირა

ერთი შეკვრა (400გრ) გარჩეული მზესუმზირის გულები ვიყიდე და მტელი მუჭით ჩავიყარე პირში, როგორც ბავშვობაში ვიცოდი, მაგრამ უგემური იყო, ალბათ იმიტომ, რომ ჩემი შრომა არ იყო ჩადებული მის გარჩევაში :))))))))))))))))))))))))))

P.S ნეტავ გამოიგონეს უკვე მზესუმზირის სარჩევი აპარატი თუ ვინმე ხელით არჩევს ამდენ მზესუმზირას ?

გერმანელი ექიმები

მაოცებს გერმანელი ექიმების ზოგადი განათლების დონე .
უკვე მესამე ექიმმა მიცნო , რომ ქართველი ვარ. რა თქმა უნდა გვარიდან გამომდინარე , მაგრამ სწორედ ეს მაკვირვებს.
უკვე რამდენი წელია გერმანელებთან მაქვს შეხება და ჯერ ვერავის გამოუცნია პირველივე ცდიდან თუ რომელი ქვეყნიდან ვარ. ზოგს ბერძენი ვგონივარ და ზოგს ფრანგი : )
გერმანელების ზოგადი განათლების დონე საშუალოზე დაბალია. ქვეყანაშI 600 000 წერა-კითხვის უცოდინარი და 7 მილიონი თურქია.
პირველმა ექიმმა ბერტოლდ ბრეხტის "კავკასიური ცარცის წრე" მიხსენა და ქართულ გვარ-სახელებზე მესაუბრა.
მეორე ექიმმა მითხრა თქვენი პრეზიდენტი გიჟიაო :D მესამემ კი ჩვენი ფეხბურთელები შეაქო :)))))))))))))
ზემოთხსენებულმა სამივე ექიმმა ერთი და იგივე რამ მირჩია: ბევრი სითხე დალიეო. მიუხედავად იმისა, რომ მედიცინის აბსოლიტურად სხვადასხვა განხრის წარმომადგენლები არიან.
გამოვედი დღეს ერთერთი ექიმის კაბინეტიდან , უახლოეს მაღაზიაში 1,5 ლიტრიანი ბოთლით წყალი ვიყიდე და საკუთარ თავს დავენიძლავე, რომ დღის განმავლობაში ბოლომდე დავცლიდი. ფეხითმოსიარულეთა ქუჩას გავუყევი ბოთლზე ჩახუტებულმა და ვფიქრობდი : ნეტავ ჩვენთან, საქართველოში რამდენი წერა-კიტხვის უცოდინარია ან რამდენი თურქი ან თუ იცის ვინმემ რამდენ ლიტრ წყალს სვამს დღეში ?

დაბრმაყრუებული მე

ცას ვერცხლისწყალმა გადაურბინა, ფოთლებზე ცრემლი დაღვარა ჭიამაიამ და ლოკოკინამ ქვაზე ტანი შეიწმინდა.
-და რას აკეთებ შენ?
-მე?
-ხო შენ, რომ წამოწოლილხარ და ეკრანს მისჩერებიხარ, თანაც ამდენი ხანი... ალბათ სათვალის შუშის ნომერი მალე -2 დან -4 აიწევს ან ჩამოიწევს, რა მნიშვნელობა აქვს, იმის თქმა მინდოდა, მხედველობა კიდევ უფრო გაგიუარესდება.
-იქნებ მეც ეგ მინდა?
-რა უჟმური ხარ...
-მართლა მინდა თვალში დამაკლდეს.
-რომ მერე უფრო სქელი შუშები ქონდეს შენს სათვალეს ?
-არა, მკიდია ჩემი სათვალე და მისი შუშების სისქე
- ?
-აღარ მინდა ვხედავდე ბევრ რამეს, ზედმეტი მომდის ხოლმე და მერე გულის პარკუჭის დიამეტრი ვიწროვდება.
-შენ გულიც გაქვს? ჰმ
-ხო, მქონია... გახსოვს, ჩემი გულის დასაფლავებაზე რამდენი ვიტირე?
-კი, ისიც მახსოვს , მეორე დღეს უკვე გაღიმებული შეხვდი მზის ამოსვლას.
-ხო, მზე ... როგორ მომენატრა თავხედი მზე, მთელი ზამთარი მათბობდა.
-შენ მგონი მართლა სიცხე გაქვს.
-პირიქით, სიცხე რომ არ მაქვს იმიტომ ვარ ასე.
-წადი დაიძინე, იქნებ რაიმე კარგი გესიზმროს და ხვალ უკეთეს განწყობაზე იყო.
-არ მეძინება, ახლა ყველაზე მეტად არ მეძინება, ან ჩემს განწყობას რას ერჩი?
-უცნაური მეჩვენები, როგორც მაშIნ... როცა ასე ხარ , რაღაც ხდება ხოლმე შენს თავს.
-ყოველთვის რაღაც ხდება ჩემს თავს და მე ეს მომწონს, ისე ხომ გავაფრენდი მოწყენილობისგან.
-არ გინდა მიამბო ?
-არა
-დააჯექი კარგად, არსად დაგეკარგოს
- : ) გაბრაზდი ?
-არა
-მაშინ ჩამეხუტე
-ცხელა, რა დროს ჩახუტებაა
- : (
- ნაყინი გინდა?
-გააჩნია რისი გემო აქვს
-ვანილის ნაყინია
- მაშIN მინდა...
- : ) ახლავე
- : )
-აი ინებე
- მმმმმ, გემრიელია
- ხოოოდა?...
-ხოოოდა, თვალშI რომ დამაკლდეს იცი რა კარგი იქნება? ცოტაც ყურში დამაკლდეს და ავიწყობ ცხოვრებას.
-რა სულელი ხარ...
-ვიცი
-და მაინც... რატომ გინდა რომ დაბრმავდე და დაყრუვდე ?
-ეგ არ მიტქვამს, უბრალოდ მინდა რომ ცოტა კიდევ დამაკლდეს მხედველობა და სმენა.
-რატომ?
- იმიტომ, რომ ვერ ვხედავდე როგორ არ ვუყვარვარ და არ მესმოდეს, თუ როგორ ამბობს საპირისპიროს.
-...

ძველი ჩანახატი : "გზა დასავლეთისკენ "

დაღამდა, წვიმა შეწყდა, ცეცხლი მინელდა და თავშესაფრიდან ზანტად გამოვედი. თვალი გავუშტერე კუნაპეტ ღამეს. გულზე უსაგნო სევდა შემომაწვა. "აქ დგომა აღარ შემიძლია"-ვუთხარი შავ კედელს და მისკენ გავაბიჯე. სველმა ბალახმა ჟრჟოლა მომგვარა და გამიკვირდა , რომ
არ მესმოდა გათელილ ყვავილთა კვნესა...
ვერცხლი მოეფინა ზეციდან მდელოს. სავსე მთვარის სიხარულმა ჩემს ჯავარდენში გაიჟრიალა.შევჩერდი გრძნებით , შევხედე ელოიმს თვალში, მან დამატყვევა.მკერდიდან ამოვიღე მფეთქავი გული და გავუწოდე"აჰა, მიიღე, ძღვნად ჩემი გული" თბილი სისხლი მაჯაში ჩამივიდა და გავთბი...ელოიმმა არ ისურვა ჩემი ძღვენი და სახეზე ღრუბელი აიფარა.
ტყეში შევაბიჯე. ყოველი ხის უკან შიში გარინდებულიყო...საფეთქლებში სისხლის შხუილმა დამაყრუა და გავიქეცი, მალე მუხლი დამისუსტდა და ტყიდან ბარბაცით გავაღწიე.
კისერმომწყდარი, მუხლამდე ტალახში მივაბიჯებდი და ვერც შევამჩნიე
როგორ მივადექი სახლის ნანგრევებს ...ტყიდან ზარნაშომ შემომძახა...შფოთვა ვიგრძენი, სახლის ნანგრევებს შემოვუარე ...შენობიდან თბილი, ნოტიო ჰაერი გამოდიოდა და შმორის სუნი გამოჰქონდა , კედელს ბეჭებით მივეყრდენი და მარჯვენაში ჩაბღUჯულ გულს დავხედე...სუსტადღა ფეთქავდა,მწუხარება დაეუფლა ჩემს გონებას და ნუგეშისთვის ზეცას ავხედე,ცა იწმინდებოდა...ცისკარმა გამოანათა..."სინათლის მომტანო"! შევძახე და გული გავუწოდე...
მარჯვნიდან ვეღაცის ხმა შემომესმა , თავი მივაბრუნე და კუთხეში უცხოს მოვკარი თვალი, მივუახლოვდი, დაცემული ანგელოზი მოკუნტული იწვა...ზიზღი ვიგრძენი და წასვლა დავაპირე "ნუ შეგზიზღდები, გძულდე ჯობია, მე ავაშენე ის ტაძარი შენ რომ მსახურებ" თვალი მოვარიდე და ვთქვი " მე აღარ მსურს იმ ტაძარში მსახურება , მომბეზრდა ამდენი ტანჯვა...და ნუღარაფერს ნუ დამამადლი"... "შესდექ"!-ხმაში ფოლადი გაერია, "ვერ მიატოვებ ტაძარს, რამეთუ შენში ჩემი ღვთაებრივი სისიხლი სჩქეფს და შენც მისჯილი გაქვს იტანჯო ჩემთან ერთად , სანამ არ..." "კმარა"-შევაწყვტინე და გავიქეცი აღმოსავლეთის მხარეს , როგორც კი ცისპირი წითლად შეიღება...შვჩერდი და ლოდინად ვიქეცი...
სულიერი მღელვარება მეწვია, თითქოს პირველად ვხედავდი , გავუწოდე გული და ამოვიძახე "ამომავალო მზეო! მე შენს სახელს ვატარებ და შენით ვსულდგმულობ. მიიღე ..." ხელში ვეღარ ვიგრძენი გულის ფეთქვა და დავმწუხრდი. მზისგან ამოვსებული თვალებით დავაშტერდი გულს და მივხვდი -ის მომკვდარიყო...
მკერდში ჩავიდგი მკვდარი გული და გეზი დასავლეთისკენ ავიღე, რადგან მსურდა რომ დავიწყების ბინდს შევრეოდი...

"გაშინაურების ინსტიტუტი " :)))

რამოდენიმე დღე ვერ გავბედე რაიმე დამეწერა. არადა ჩემს ცხოვრებაში ბევრი საინტერესო ფაქტი მომხდარა , რისი მოყოლაც შეიძლება.
ყოველდღიურადაც ხდება რაღაცეები , მაგრამ... ახლა მივხვდი თუ რატომ ვერ ვწერდი. ბევრი ფიქრის შედეგად "გაშინაურების ინსტიტუტი " აღმოვაჩინე :)))))
ანუ მე ახალი ვარ ბლოგსამყაროში და ჯერ შინაურულად ვერ ვგრძნობ თავს. დავათვალიერე სხვისი ბლოგებიც და ძველი (სკოლის) დრო გამახსენდა.ვინმეს დაბადების დღეზე რომ მიდიხარ და იქ სასტავი იჩითება, რომელიც იუბილარის უახლოესი მეგობრებისგან შედგება ( ამ შემთხვევაში ჩვენ იუბილარის მეზობელი, ნათესავი, დედის დაქალის შვილი ან ვინმე ეგეთი ვართ) იქ ხომ ვერ იხუმრებ ისე, ვერ მოყვები ათას სისულელეს როგორც შენ სასტავში? ანუ სანამ არ მოშინაურდები რაღაც ჩარჩოში გიწევს ყოფნა. ეს შეიძლება რამოდენიმე საათი, დღე , კვირა ან თვე გაგრძელდეს. გრძელვადიანი თავისდამკვიდრების მომენტი ძირითადად ახალ სამსახურში ხდება ხოლმე. სანამ სიმპათიას, კეთილგანწყობას, ნდობას და პატივისცემას დაიმსახურებ. ნელნელა, სათითაოდ აღებ შენში არსებულ ოთახებს და ათვალიერებინებ შენ თავს თანამშრომლებს, მერე "შუტკაც იხსნება" და ასე ყალიბდება რაღაც ურთიერთობები. ალბათ ასეთი მომენტი ყველას გვქონია ცხოვრებაში. ხოდა ამ ბლოგზეც ასე დამემართა. მივხვდი, რომ პირდაპირ ვერ დავწერ ჩემს ყოველდღიურ ამბებს, სანამ თავს არ გაგაცნობთ ან იმ გარემოს მაინც, სადაც ვცხოვრობ. იმ ადამიანებს ვინც უკვე დიდი ხანია აქ წერენ, ბევრი რამ "ეპატიებათ" ანუ ვინმე აქტიურმა ბლოგერმა რომ დაწეროს, თუ როგორ გაიღვიძა დილით, გაიარა საძინებელი ( ამ ოთახში მომხდარი ამბების შესახებაც უკვე ბევრჯერ დაუწერია და იცით, რომ მარჯვენა კუთხეში დიდი პლუშის სათამაშO დევს დგას და მარცხენა კედელთან საწერი მაგიდა დგას) შევიდა ტუალეტში , სადაც ახალი სახის ტუალეტის ქაღალდი არის ჩამოკიდებული , რომელიც ინგლისშI გამოიგონეს იმისათვის , რომ უნიტაზზე ჯდომა მოსაწყენი არ იყოს და მასზე სხვადასხვა სტატიები, კროსვორდები და რებუსები დაბეჭდეს bla bla bla...
მოკლედ, იმედია მიმხვდით რასაც ვგულისხმობ.
ანუ ნებისმიერ ახალ კოლექტივში გვიწევს ნელ-ნელა გაშინაურება .
თუ ძალიან ვატრაკებ , ეგეც მითხარით : )
ახლა ცოტა ჩამოვყალიბდი და ვიცი დაახლოებით რა უნდა ვწერო. იმედია გამომივა და თქვენც დაგაინტერესებთ :)))

ჩემი პირველი პოსტი

ავისრულე რამოდენიმე წლის სურვილი და გავაკეთე ჩემი ბლოგი.
ახლა ვზივარ, შევცქერი ამ ცარიელ გვერდს და ვხვდები, რომ რაღაც ძალიან მიხარია, მაგრამ არ ვიცი რა :D
ამ გადაწყვეტილებამდე Kissie ს ბლოგზე წაკითხულმა ბოლო პოსტმა და მასზე გაკეთებულმა ჩემმა კომენტარმა მიმიყვანა, სადაც ჩემი ბავშვობისდროინდელი
საქმიანობა გავიხსენე, ალბათ ნოსტალგიაშიც გადავვარდი და აი, კიდევ ერთი ახალი ბლოგი შეიქმნა.
გადმოვიტან იმ კომენტარის არაადაპტირებულ(ვრცელ) ვერსიას აქ და ეს იქნება ჩემი პირველი პოსტი.
რადგან "თავისუფალ თემებს " კარგად ვწერდი, ჩემს 1 კასეტიან მაგნიტოფონზე გადაცემებს ვიწერდი, (სადაც გაზეთებიდან ვკითხულობდი მასალებს, რეკლემებსაც კი ვუშვებდი, ასევე ინტერვიუებს ვკითხულობდი სხვადასხვა ხმით, ანუ რესპოდენტიც და კორესპონდენტიც მე ვიყავი და კითხვა პასუხის მიხედვით ვიცვლიდი ხმებს) და ამინდის ყოველ ცვლილებაზე ჩანახატებს ვაკეთებდი. აააა ხო, სულ პატარა რომ ვიყავი ( დედაჩემის ქუსლიანი ფეხსაცმელები რომ დიდი მქონდა) სარკის წინ ვჯდებოდი, გვერდით ვაზას ვდგამდი და "დიქტორობანას" ვთამაშობდი.სკოლაში დარიგებული, პირველი კლასის წითელყდიანი ფოტოალბომი ( ყველას რომ გვაქვს ) მქონდა ამოდებული თაბახის ფურცლების ქვეშ და გადაცემების პროგრამას ვკითხულობდი :D მოკლედ, ამ ყველაფრის გამო მინდოდა ჟურნალისტი გამოვსულიყავი. სანამ აბიტურიენტობის წელი დადგებოდა, უკვე მქონდა ჩემი დიქტოფონი და ქუჩაშI გამოკითხვებსაც ვაკეთებდი. მანამდე კი მოხდა ის, რომ ვეღაცამ შემთხვევით მოისმინა კასეტაზე ჩაწერილი ჩემი "გადაცემები" და რადიოში შემომთავაზეს მუშაობა. როცა გადაცემის სცენარი დავწერე და ერთერთმა ცნობილმა და ამ საქმეში კომპეტენტურმა ადამიანმა შემისწორა, სიტყვა" გამარჯობათ" ში "თ" -ს დიდი წითელი ხაზი გადაუსვა და მას შემდეგ ვიცი რომ ეს სიტყვა "თ" ს გარეშე იხმარება :D რამოდენიმე გადაცემის შემდეგ, იძულებული ვიყავი დამენებებინა თავი რადიოში მუშაობისთვის, რათა "სწავლისთვის მიმეხედა" და მთელი წელი 4 სხვადასხვა რეპეტიტორთან მევლო ( აუ რა პრიკოლი სიტყვაა რეპეტიტორი :D )
მამაჩემმა ( რომელიც თავად ჟურნალისტია) მირჩია , რომ სხვა ფაკულტეტი ამერჩია, რადგან ამ პროფესიას დიპლომი მაინც არ ჭირდება, თუ ნიჭი გაქვს მაინც დაწერ და იქნები ჟურნალისტიო, უცხო ენა კი ყოველთვის დაგჭირდებაო. ამიტომ გადავწყვიტე(თ) უცხო ენათა ფაკულტეტზე(გერმანულზე) ჩამებარებინა. (დღესდღეობით ვთვლი , რომ მასზე უაზრო ფაკულტეტი არ არსებობს, უცხო ენა ყოველთვის შეგიძლია ისწავლო ყოველგვარი უნივერსიტეტის გარეშე)
თუმცა, "გულისთქმამ" მაინც თავისი ქნა, უცხოენების პირველი კურსის სტუდენტი ერთერთ ჟურნალის რედაქციას მივადექი და სამსახური ვითხოვე.
4 წელი ვიმუშავე სხვდასხვა ჟურნალ- გაზეთებში. ჩემი პირველი რესპოდენტი მაშინდელი ცნობილი ტელეწამყვანი იყო და სტატიის სათაური ასეთი იყო " ჩემი პირველი გადაცემის სტუმარი ხაჭაპურის გამყიდველი იყო" . საშინლად არ მომეწონა ეს სათაური , მაგრამ რედაქტორმა ასე გადაწყვიტა. თან სხვა კორესპონდენტიც გამომაყოლა და ერთი ციცქნა ინტერვიუ ორმა ადამიანმა დავწერეთ. რამოდენიმე ასეთი "გამოცდის" შემდეგ უფრო კომპეტენტური გავხდი რედაქტორის თვალში და უკვე თავად შემეძლო სათაურის არჩევა საკუთარი სტატიისთვის. ამ საქმიანობით ჩემი საკუთარი ფული მქონდა, რომლითაც თავისუფლად ვფარავდი მობილურის და გზის ხარჯებს. ასევე მეგობრების დაპატიჟებაც შემეძლო ფინჯან ყავაზე,ასევე ყველა მაშIნდელ კულტურულ ღონისძიებაზე უფასოდ დავდიოდი. ცხოვრების იმ ეტაპზე ეს მაკმაყოფილებდა. მუშაობის დროს უამრავი მარაზმი ხდებოდა მაგრამ რატომღაც მაშინ ნერვები არ მეშლებოდა. იმდენად მომწონდა ეს საქმე , რომ არასდროს ვიღლებოდი. რამოდენიმეჯერ ღამეც კი გამითევია მასალის გაშიფრვაშI და წერაში. დილით უბრალოდ შხაპი მიმიღია, გამომიცვლია ტანსაცმელი და წავსულვარ მასალის ჩასაბარებლად და იმავე დღეს სულაც არ ვგრძნობდი თავს დაღლილად. მიწევდა სხვადასხვა წრეში მოხვედრა, როკჯგუფების წევრებიდან დაწყებული, მინისტრის მოადგილეებით დამთავრებული. თუმცა სხვადასხვა კატეგორიის რესპოდენტებთან ურთიერთობამ ბევრი რამ მასწავლა. რამოდენიმე მათგანი დღემდე ჩემი მეგობარია.
ბოლოს, ამ ყველაფერს თავი დავანებე და რასაც ამჟამად ვსაქმიანობ კი იცით ან ვინც არ იცით, მათთვის მომავალში დავწერ ამის შესახებ :P

ესეც ჩემი პირველი პოსტი საკუთარ ბლოგზე :-)
კეთილი იყოს თქვენი შემოსვლა აქ, ჩემი ცისარტყელის სამყაროშI, რომელიც მალე დაიხვეწება, გალამაზდება და უფრო სასიამოვნო გახდება აქ რამოდენიმე წუთის გატარება.