მეც დავიტაგე თინისგან და უნდა დავწერო ჩემი 5 ოცნება.
ძალიან მინდა ფილმის გადაღება, სხვისი ფილმის გადაღებებზე კი მიმუშავია, მაგრამ ჩემი ფილმი მინდა რომ გადავიღო...
მაგრამ ეს ძალიან რეალურია და ოცნებას ვერ დავარქმევ.
პირველი : ამჟამინდელი განწყობით ნომერ პირველ ადგილზე დგას პარაშუტით გადმოხტომა,
იცით რამდენიხანია ამაზე ვოცნებობ ? უკვე რამოდნეიმე წელიწადია და მინდა,
რომ კიდევ რამოდენიმე წელი არ ავისრულო, დიახაც ძალით არ ავისრულო,
თორემ მერე აღარ დამრჩება ექსტრემალური ოცნება. ამიტომ ვცდილობ
მაქსიამლურად გაvწელო ამ ოცნების ასრულება.
მეორე: ჩემი სახლი მინდა ძალიან ( ეს პუნქტი ასევე მოიცავს ჩემს კარიერულ წარმატებას),
უფრო სწორად ძალიან მჭირდება. მთელი ცხოვრება
პატარა ბინაშI გავატარე, სადაც ჩემი ოთახი ნორმალურად არ მქონია,
არადა ძალიან მიყვარს ჩემს სამყაროში ყოფნა და ისეთი საგნები , რასაც მხოლოდ
"ჩემი " ქვია.
ბავშვობიდანვე ვინახავ ათასგვარ უაზრო ნივთს, ბოლო 8 წელია დავიწყე იმ
ქალაქების სუვენირების შეგროვება, სადაც კი ფეხი დამიდგამს.
საფოსტო ბარათებს ( ატკრიტკებს) აუცილებლად ვყოდულობ ყველგან, კიდევ
ბევრ პატარა ზომის სუვენირებს, რომლებსაც "პუწუწკებს" ვეძახი :)
ამათ ჩავაწყობ მაგიდა-ყუთში , რომელსაც ზევიდან შუშა ექნება და რომ
დახედავ დაინახავ ამ ნივთებს :)
მოკლედ, რომ დავბრუნდები საბოლოოდ საქართველოშI აუციელბალდ მინდა ,
რომ ცალკე ბინა მქონდეს და ეს ჩემი "განძი" გამოვფინო, უზარმაზარი
ევროპის ან მსოფლიო რუქა მინდა გავაკრა კედელზე და ყველა ქალაქთან,
მისივე ატკრიტკა მივაკრა :)
აა, ხო კიდევ ჰამაკი მინდა აუცილებლად ჩემს ოთახში.
გეპატიჟებით ყველას ჩემი ოთახის პრეზენტაციაზე წელიწადნახევარში :D
მესამე : მინდა რომ ჩემს გარშემო ხალხი, რომელსაც ვიცნობ (არა მხოლოდ ის ხალხი
ვინც მიყვარს) კარგად იყოს, საშIნლად მოქმედებს ჩემზე, როდესაც
ჩემს გარშემო უბედურ ადამიანებს ვხედავ. ყოველ ჩამოსვლაზე მაგას
ვგრძნობ და რაღაცნაირად ვმძიმდები, რაღაც ისეთ პრობლემებზე მესაუბრებიან,
რომ გული მიკვდება. ზოგს უბრალოდ უნარი არ შესწევს თავის პრობლემებს
მიხედოს, ზოგს საშUალება არა აქვს და ზოგსაც ჯანმრთელობა.
ამიტომ მინდა რომ ყველა, ვისაც კი ვიცნობ ჯანმრთელი , მიზანდასახული,
დასაქმებული და სიცოცხლით სავსე იყოს. მინდა, რომ იმის საშუალება
ქონდეთ, რომ თავისი ჭია გაახაროს ყველამ და ერთმანეთს ცხოვრება გაულამაზონ.
მეოთხე : ააააააა ძაააალიან მინდა კუბაში(ზე) წასვლა , თან სანამ კასტროები არიან,
მერე აღარ მინდა :(
ძალიან მაინტერესებს როგორი შეგრძნებაა უცებ კომუნიზმშI რომ მოხვდები.
მეხუთე : მინდა, რომ ჩემი ძმა იყოს ცოცხალი და ჩემს გვერდით იყოს ისევ. მენატრება და მაკლია. (ალბატ მივუძღვნი როდესმე პოსტს მასაც)
ეს არის ჩემი ამჟამინდელი ოცნებები, შეიძლება რაღაც პერიოდის შემდეგ,
ერთი -ორი მათაგნი სხვა ოცნებებმა ჩაანაცვლონ ხოლმე,მაგრამ ძირითადად ეს არის.
(არ ვიცი ხალხი როგორ დავთაგო და იქნებ დამეხმაროთ ? )
2 წუთი
მივხვდი, რომ ცხოვრებას 2 წუთით ჩAმოვრჩები. ეს ბოლო პერიოდი 2 წუთით ვაგვიანებ ყველგან და ვგრძნობ რომ ცხოვრება მასწრებს :))
ეს ორი წინადადება არა მარტო უცნაურად ჟღერს, არამედ უცნაურ შეგრძნებასაც მოიცავს.
ალბათ ბევრი გსმენიათ გერმანული პუნქტუალურობის შესახებ. მეც მაქსიმალურად ვცდილობ ფეხი ავუწყო ნემცების ამ ტრადიციულ თვისებას და არსად დავაგვიანო. ( ამას რომ ჩემი ბავშVობის მეგობრები კითხულობდნენ , ალბათ არც დაიჯერებდნენ და გამოქანებული ქვაბის თავსახურების აცდენი მცდელობა იქნებოდა ჩემი მხრიდან , რადგან ცნობილია, რომ უახლოესი მეგობრების ანუ "ჩემების" შეხვედრაზე ნახევარი საათით მაინც ვაგვიანებ) თუმცა საქმიან შეხვედრებზე და სამსახურშI საქართVელოშIც არასდროს დამიგვიანია, პირიქით ხანდახან ზედმეტად ადრეც კი მივსულვარ, სამაგიეროდ ასე უფრო წყნარად ვარ ხოლმე.
ახლა კი გერმანულ 2 წუთს დავუბრუნდეთ. სახლიდან სამსახურამდე მეტროთი უნდა მივიდე . 1 გაჩერებაა მგზავრობის ხანგძლივობა 4 წუთი.
მატარებელი გადის საათშI ორჯერ 04 და 34 წუთებზე. ანუ ერთი მაინც თუ გავმაზე , მერე ნახევარი საათი უნდა ველოდო შემდეგს , ეს კი ნიშნავს , რომ მინიმუმ ოცი წუთით დავაგვიანებ სამსახურშI. ისეთი ადგილია, რომ ფეხითაც ვერ მივა ( რომ ამბობენ ხოლმე, ერთ გაჩერებას ფეხით გავივლიო) მე აეროპორტში ვმუშაობ და ეს მეტრო აეროპორტის ასფრენ-დასაფრენი ბილიკის ქვეშ გადის, ანუ ძალიანაც რომ მომინდეს ფეხით ვერ მივალ აეროპორტამდე.
მაშ ასე, განვაგრძობ კალკულატორობას, სახლიდან მეტროსადგურამდე ფეხით დაახლოებით 10 წუთი მჭირდება, გამოვდივარ სახლიდან 15 წუთით ადრე , გზაშI ვეწევი 1 ღერ სიგარეტს , გამიზნულად გადავდივარ ქუჩის მეორე მხარეს , რათა ნაკლები შუქნიშანი შემხვდეს, რომ ამაშI დრო არ დაიკარგოს. მეტროს ჩასასვლელთან მდგარ ავტომატში ვყიდულობ ბილეთს და ჩავდივარ მეტროშI . არა, ჩავდივარ კი არა, ჩავრბივარ და უცებ... ტაბლოზე წარწერა :შემდეგი მატარებელი გადის 28 წუთშI ... ანუ 2 წუთი სადღაც დავკარგე, გზაშI ამომივარდა თუ რა მოხდა ?
ეს ყოველივე ნიშნავს , რომ თუ სამსახურშI მაგალითად 21:15 წუთზე უნდა ვყოფილიყავი, ახლა ვიქნები 21:45 ანუ ნახევარი საათი ფაფუ... არადა 2 წუთი, მხოლოდ ორადორი წუთი უკვე ამხელა პრობლემებს ქმნის. თითოეული წუთი ფულია, ანუ ხელფასზე აისახება, დაგვიანებული ნახევარი საათი დაახლოებით 5 ევროა. არადა, არავინ გეჩხუბება, შეგიძლია სმენის მერე დარჩე და ის ნახევარი სააათი დაიმატო, ამ მხრივ არ არის ეს საკითხი პრობლემატური, მაგრამ ეს ლაწირაკი 2 წუთი მაგიჟებს.
ერთადერთი სადაც მე ვჯობნი 2 წუთს, ეს არის დილის სმენა, მაგ დროს დილის 4 საათზე ვდგები . პირველი მატარებელი 05:04 საათზე გადის და ყოველთვის ვასწრებ დროულად მისვლას, ალბათ მაგ დროს სძინავს 2 წუთს და ვერ მომსდევს უკან.
იცით როგორი წარმომიდგენია ეს 2 წუთი? გამხდარი, საშუალო სიმაღლის , ოდნავ მხრებშI მოხრილი, მოგრძო თმების რუხი არსება...
პ.ს. მხოლოდ სამსახურშI მიმავალ გზაზე არ ხდება მსგავსი შემთხვევები. სილამაზის სალონშI, ავტობუსის გაჩერებაზე, ექიმთან ვიზიტისას,მაღაზიაშI შესვლისას და ა.შ.
თქვენც გყავთ ასეთი" ცხოვრების თანამგზავრი" ?
ეს ორი წინადადება არა მარტო უცნაურად ჟღერს, არამედ უცნაურ შეგრძნებასაც მოიცავს.
ალბათ ბევრი გსმენიათ გერმანული პუნქტუალურობის შესახებ. მეც მაქსიმალურად ვცდილობ ფეხი ავუწყო ნემცების ამ ტრადიციულ თვისებას და არსად დავაგვიანო. ( ამას რომ ჩემი ბავშVობის მეგობრები კითხულობდნენ , ალბათ არც დაიჯერებდნენ და გამოქანებული ქვაბის თავსახურების აცდენი მცდელობა იქნებოდა ჩემი მხრიდან , რადგან ცნობილია, რომ უახლოესი მეგობრების ანუ "ჩემების" შეხვედრაზე ნახევარი საათით მაინც ვაგვიანებ) თუმცა საქმიან შეხვედრებზე და სამსახურშI საქართVელოშIც არასდროს დამიგვიანია, პირიქით ხანდახან ზედმეტად ადრეც კი მივსულვარ, სამაგიეროდ ასე უფრო წყნარად ვარ ხოლმე.
ახლა კი გერმანულ 2 წუთს დავუბრუნდეთ. სახლიდან სამსახურამდე მეტროთი უნდა მივიდე . 1 გაჩერებაა მგზავრობის ხანგძლივობა 4 წუთი.
მატარებელი გადის საათშI ორჯერ 04 და 34 წუთებზე. ანუ ერთი მაინც თუ გავმაზე , მერე ნახევარი საათი უნდა ველოდო შემდეგს , ეს კი ნიშნავს , რომ მინიმუმ ოცი წუთით დავაგვიანებ სამსახურშI. ისეთი ადგილია, რომ ფეხითაც ვერ მივა ( რომ ამბობენ ხოლმე, ერთ გაჩერებას ფეხით გავივლიო) მე აეროპორტში ვმუშაობ და ეს მეტრო აეროპორტის ასფრენ-დასაფრენი ბილიკის ქვეშ გადის, ანუ ძალიანაც რომ მომინდეს ფეხით ვერ მივალ აეროპორტამდე.
მაშ ასე, განვაგრძობ კალკულატორობას, სახლიდან მეტროსადგურამდე ფეხით დაახლოებით 10 წუთი მჭირდება, გამოვდივარ სახლიდან 15 წუთით ადრე , გზაშI ვეწევი 1 ღერ სიგარეტს , გამიზნულად გადავდივარ ქუჩის მეორე მხარეს , რათა ნაკლები შუქნიშანი შემხვდეს, რომ ამაშI დრო არ დაიკარგოს. მეტროს ჩასასვლელთან მდგარ ავტომატში ვყიდულობ ბილეთს და ჩავდივარ მეტროშI . არა, ჩავდივარ კი არა, ჩავრბივარ და უცებ... ტაბლოზე წარწერა :შემდეგი მატარებელი გადის 28 წუთშI ... ანუ 2 წუთი სადღაც დავკარგე, გზაშI ამომივარდა თუ რა მოხდა ?
ეს ყოველივე ნიშნავს , რომ თუ სამსახურშI მაგალითად 21:15 წუთზე უნდა ვყოფილიყავი, ახლა ვიქნები 21:45 ანუ ნახევარი საათი ფაფუ... არადა 2 წუთი, მხოლოდ ორადორი წუთი უკვე ამხელა პრობლემებს ქმნის. თითოეული წუთი ფულია, ანუ ხელფასზე აისახება, დაგვიანებული ნახევარი საათი დაახლოებით 5 ევროა. არადა, არავინ გეჩხუბება, შეგიძლია სმენის მერე დარჩე და ის ნახევარი სააათი დაიმატო, ამ მხრივ არ არის ეს საკითხი პრობლემატური, მაგრამ ეს ლაწირაკი 2 წუთი მაგიჟებს.
ერთადერთი სადაც მე ვჯობნი 2 წუთს, ეს არის დილის სმენა, მაგ დროს დილის 4 საათზე ვდგები . პირველი მატარებელი 05:04 საათზე გადის და ყოველთვის ვასწრებ დროულად მისვლას, ალბათ მაგ დროს სძინავს 2 წუთს და ვერ მომსდევს უკან.
იცით როგორი წარმომიდგენია ეს 2 წუთი? გამხდარი, საშუალო სიმაღლის , ოდნავ მხრებშI მოხრილი, მოგრძო თმების რუხი არსება...
პ.ს. მხოლოდ სამსახურშI მიმავალ გზაზე არ ხდება მსგავსი შემთხვევები. სილამაზის სალონშI, ავტობუსის გაჩერებაზე, ექიმთან ვიზიტისას,მაღაზიაშI შესვლისას და ა.შ.
თქვენც გყავთ ასეთი" ცხოვრების თანამგზავრი" ?
